دانش آموزان من!چقدر شمارا دوست دارم!من روزها و ماه ها به امید آموختن شما پا به مدرسه گذاشتم.هرروز با نگاه امیدوار شما را نظاره میکردم.
ای ثمره های من!
چگونه می توانم با رفتن شما از شما دل بکنم؟!من برا ی یکایک شما آرزو ها دارم.شما مدت زمانی با من بودید و حال میروید تا به فرداهای روشن برسید.
ای امیدهای من!شما میروید...ولی می دانم که آموخته هایم تا آخر راه با شماست.پس برایتان دعا می کنم!
ای خداوند بزرگ!
ای که هستی من ز تو سرچشمه گرفته!
ای خدایی که مرا در مقام معلمی نشاندی!
ای خدایی که به خاطر تو به کلاس گام گذاشتم!
و ای خدایی که علم را درج نهادی!
تو را سوگند می دهم که دانش آموزانم را تنها نگذاری.آن ها را به خودشان واگذار مکن.
کاستی ها را بر آنان ببخش و بر آن ها خشم مگیر!
ای همه امید،ای همه سعادت و ای همه خوشبختی!
هرکس به تو آزید،در پیروزی بر نفس اماره بر خود نازید.به گلهایم نور الهی ات را بتابان و ریشه های آنان را نخشکان.
دانش آموزان!
به خدا میسپارمتان،نه به نه به کسان.عاقبت به خیری را از ایزدمنان برایتان خواهانم.دعای خیر بدقه ی راهتان باد.
تکرار داستان در واقعیت